Μύρισε το σφαγείο μας... Ψυχάρη
Δευτέρα, 2 Σεπτεμβρίου, πέντε η ώρα το απόγευμα. Ετοιμάζομαι για βόλτα με το γιο μου στη γειτονιά κι εκεί, στα κάγκελα της εξώπορτας, στέκεται τσαλακωμένη η κοινοποίηση της λύτρωσης, η απόλυσή μου.
Σε μέρα απεργίας τα αφεντικά μου απέδειξαν για μια ακόμα φορά γιατί σιχαίνομαι τόσο την προσφώνηση αυτή. Ας είναι όμως, εύχομαι με την αποχώρησή μου να διασωθεί ο τετραπλάσιος μισθός του προϊσταμένου μου. Αυτού που προσκυνάνε κάθε πρωί οι κανίβαλοι… συγγνώμη, οι “συνάδελφοί” μου. Read more »Μύρισε το σφαγείο μας... Ψυχάρη
