Με σειρά απολύσεων ξεκίνησε το νέο πρόγραμμα του Μελωδία, καθώς πέντε ραδιοφωνικοί παραγωγοί απομακρύνθηκαν. Έτσι, ο Χρίστος Καρυώτης, ο Χρ. Βασιλόπουλος, ο Λάμπρος Λιάβας, η Χριστίνα Βίδου και η Σίσυ Καπλάνη διακόπτουν οριστικά τις εκπομπές τους, ο Κώστας Θωμαϊδης μεταφέρθηκε στα πρωινά του Σαββατοκύριακου (μάλλον δυσμενής μετάθεση), ενώ η Τασσούλα Επτακοίλη ανέλαβε τη βραδινή ζώνη 8 με 10.

Ο Λάμπρος Λιάβας, λίγους μήνες μετά τον εορτασμό των 25 χρόνων του στο ραδιόφωνο, δημοσιεύει επιστολή διαμαρτυρίας για την τακτική μετατροπής του ραδιοφώνου σ’ ένα πολτό-μουσική υπόκρουση, όπου βρίσκεται "πάνω απ' όλα η επιχείρηση".
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή.

29-8-2006
Αγαπητοί ακροατές της εκπομπής «Το αλάτι της Γης»,
Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, συνεργάτες στα ερτζιανά,
Πριν από λίγο, μου ανακοινώθηκε τηλεφωνικά από τον Οδυσσέα Ιωάννου, διευθυντή προγράμματος του ρ/σ «Μελωδία», ότι με προσωπική του απόφαση διακόπτονται οι μεταδόσεις της εκπομπής «Το αλάτι της Γης» που φιλοξενήθηκε στον σταθμό τα τελευταία 15χρόνια.

Η απόφαση αυτή, η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο της δραστικής μείωσης των παραγωγών του σταθμού περίπου κατά το ήμισυ («κατόπιν άνωθεν εντολών»), έθιξε και άλλους συναδέλφους. Ανάμεσά τους η Σίσσυ Καπλάνη (με τη μοναδική καθημερινή εκπομπή για την πολιτιστική επικαιρότητα), ο Χρ. Καρυώτης, ο Χρ. Βασιλόπουλος, η Χριστίνα Βίδου και έπεται συνέχεια, με στόχο τη δημιουργία ενός «πιο …στενού και νεανικού προγράμματος». Ενώ, ήδη πριν ένα διάστημα, απομακρύνθηκαν από τον σταθμό και άλλα πρόσωπα με μακρά θητεία στο ραδιόφωνο σε εκπομπές με προσωπικό στίγμα, όπως ο Βασίλης Αγγελικόπουλος, ο Γ. Αλλαμανής, ο Δ. Χατζόπουλος κ.ά.

Αιτιολογία, όπως υποστηρίζεται, είναι η προσπάθεια επιβίωσης του σταθμού μπροστά στο «κατρακύλισμα» της ακροαματικότητας του, σε σχέση με την κυριαρχία των σταθμών με τα προκατασκευασμένα σουξέ και τις αυτοματοποιημένες play-lists, τύπου Λάμψη, Sfera, Derti κλπ… Παράλληλα, επανειλημμένα γίνεται αναφορά στο «επιτυχημένο μοντέλο» αυτών των σταθμών, που «τα φέρνουν με χαμηλό κόστος» (βλ. ελάχιστοι παραγωγοί μικρής ηλικίας που, όταν δεν παίζει ο …αυτόματος πιλότος, μεταδίδουν δοσμένες εκ των άνω λίστες τραγουδιών).

Μόλις πριν δύο μήνες, μιλούσα γι’ αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα, που συρρικνώνει τους επώνυμους παραγωγούς με θέση, άποψη και προσωπική σχέση με τον ακροατή και μετατρέπει το ραδιόφωνο σ’ ένα πολτό-μουσική υπόκρουση, με αφορμή τη συνέντευξη τύπου στο Φεστιβάλ Βύρωνα και τις δύο μεγάλες συναυλίες [3] για τα 25χρονα της εκπομπής «Το αλάτι της Γης». Με τον Οδ. Ιωάννου, καθισμένο δίπλα μου, να επαίρεται για το «ραδιοφωνικό ήθος του Μελωδία που υπερασπίζεται αυτές τις φωνές»… Αλλά δεν περίμενα ότι τόσο σύντομα θα βρισκόμουνα στην ανάγκη να επανέλθω!
Και δεν επανέρχομαι για να υπερασπιστώ ή για να …«παινέψω το σπίτι» μου, το οποίο μετά από μια πορεία 25χρόνων στα ερτζιανά έχει πλέον κερδίσει πολλούς πιστούς ακροατές, που το τίμησαν συρρέοντας στον Βύρωνα, εξακολουθούν να το εκτιμούν και σίγουρα θα το ακολουθήσουν στη νέα συχνότητα όπου στο μέλλον θα βρει στέγη…

Σας απευθύνω αυτές τις γραμμές σαν μια φωνή διαμαρτυρίας και
–πάνω απ’ όλα- σαν ένα σήμα κινδύνου για την ισοπέδωση και την απαξίωση που απειλούν, όλο και πιο έντονα και κυνικά, ένα από τα ισχυρότερα και δυναμικά μέσα έκφρασης, επικοινωνίας και πολιτισμού που αποτελεί το ραδιόφωνο.

Ανήκω στις γενιές εκείνες που μεγάλωσαν μ’ ένα τρανζιστοράκι στ’ αυτί και σ’ αυτό οφείλω, ως ακροατής, πολλές από τις πρώτες αποφασιστικές γνώσεις κι ερεθίσματα, όχι μόνο για τη μουσική αλλά και για τη λογοτεχνική και θεατρική μου παιδεία, για την αγωγή μου γενικότερα…
Και κατόπιν, ως παραγωγός από την ηλικία των 20 χρόνων, είχα την τύχη να μυηθώ στο Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι. Να ανδρωθώ στο ραδιοφωνικό σχολείο της Σοφίας Μιχαλίτση στην κρατική ραδιοφωνία και μετά στον Σκάι, μαζί της και με τον Κώστα Βούλγαρη, στα μεγάλα ραδιοφωνικά αφιερώματα που δημιούργησαν ένα νέο ύφος ραδιοφωνικής έκφρασης και άμεσης επικοινωνίας με τους ακροατές.

Έζησα και την πρώτη άνοιξη του 9,84, με την πολυφωνία τόσων επωνύμων παραγωγών να συνταιριάζεται –σαν ένα μωσαϊκό- σ’ ένα όραμα πολιτισμού.
Ενώ, τόσο στο επιστημονικό έργο και στη διδασκαλία μου στο Πανεπιστήμιο [4], όσο και στην υπόλοιπη δραστηριότητά μου στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων και στις μουσικές και θεατρικές παραστάσεις που επιμελούμαι, η αμφίδρομη σχέση ζωής με τους ακροατές μου στο «Αλάτι της Γης» αποτελεί πάντοτε πηγή δύναμης κι έμπνευσης.

Έτσι έμαθα ως τώρα και δεν σκοπεύω να τους εγκαταλείψω, ούτε να τους προδώσω και να προσχωρήσω σ’ ένα άλλο ήθος επικοινωνίας, υποδυόμενος το …ζωντανό τζουκ-μποξ με επιλογές από computerized play-lists και μοιράζοντας δωράκια ή προσκλήσεις για παρουσιάσεις δίσκων και συναυλίες των προστατευόμενων σταρς του σταθμού.

Σας διαβεβαιώνω ότι αυτή η επιστολή δεν εκφράζει προσωπικό θυμό για τα εκτελεστικά όργανα αυτής της απόφασης (που αμύνονται πίσω από το επιχείρημα ότι ένας ιδιωτικός σταθμός είναι πρωτίστως «επιχείρηση» η οποία ακολουθεί τους αμείλικτους νόμους της αγοράς), παρόλο που από έναν «πνευματικό» άνθρωπο του χώρου, όπως ο Οδυσσέας Ιωάννου, θα περίμενα πιο ισχυρές αντιστάσεις στις «άνωθεν πιέσεις».

Εκφράζει όμως τη μεγάλη προσωπική μου ανησυχία και τον έντονο προβληματισμό μου (που, απ’ όσο γνωρίζω από τις συζητήσεις μας, μοιράζονται πολλοί ακόμη συνάδελφοι και ακροατές) για την παρούσα κατάσταση και για το μέλλον του ραδιοφώνου στην Ελλάδα. Ιδίως και μετά τη συρρίκνωση του Μελωδία που αποτέλεσε έναν από τους λίγους πυρήνες αντίστασης στην ομοιομορφία και την ισοπέδωση των ερτζιανών.

Εύχομαι κι ελπίζω η τοποθέτηση αυτή να σταθεί αφορμή για ένα δημόσιο διάλογο, όπου ο καθένας θα κριθεί και θ’ αναλάβει τον ρόλο και τις ευθύνες του, αρνούμενοι την αποστρατεία και την απομόνωση μιας «σιωπηλής μειοψηφίας». Γιατί, το ξέρουμε, ότι -σε πείσμα των μεταπρατών της ζωής και του πολιτισμού μας- είμαστε πολλοί, πολύ περισσότεροι απ’ όσο λένε οι δήθεν «μετρήσεις» τους!..

Καλή αντάμωση –σύντομα κι ακόμη πιο δυναμικά- στον ουρανό των ερτζιανών!..

ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΙΑΒΑΣ

[img_assist|nid=400|title=Ο Λάμπρος Λιάβας με τη Δόμνα Σαμίου|desc=|link=none|align=left|width=640|height=385]